Spannende Tijden : website, nieuwsbrief & publicatie

Mooi opgeknapt? Jazeker!

De winter nodigt nou niet bepaald uit om echt buiten bezig te zijn. Te koud, te nat en te grijs. Binnen is het niet veel beter en is verven geen optie. Gelukkig is het in Nederland een stuk warmer binnen en besluiten Courby en ik om gewoon weer eens naar huis te gaan. Heerlijk weer naar Amsterdam om pas terug te keren als het voorjaar ruimschoots weer is begonnen. Gelijk ben ik alweer aan het werk en de rest van de tijd besteed ik aan allerlei dingen die moeten worden geregeld.

Wat is vast internet dan een zegen!.

Met nog steeds die prachtige foto van Kirsten Bosma

Ik heb namelijk de afgelopen weken he-le-maal zelf (met hulp van Youtube) een eigen website gebouwd in Wordpress. Voor iemand die nog niet eens een powerpoint presentatie kan maken een ware overwinning. Ontzettend leuk om te doen. En stiekem ben ik ook best wel trots op. Maar als je dan toch bezig bent en eindelijk begint te snappen hoe het werk is het bijna verslavend. Het is dan niet zo moeilijk meer om er dan nog eventjes drie andere talen bij te voegen. Alles vertalen met hulp van vrienden. Tot uit Frankrijk toe kreeg ik correcties (en suggesties!) toegezonden. Niet alles werkt nog naar behoren maar het ademt zeker de sfeer uit waar ik voor sta. Het eerste vinkje kon worden gezet op de TO DO lijst. 

inschrijven voor de nieuwsbrief op de website

Om gelijk dan ook maar een nieuwsbrief mogelijkheid eraan te hangen. Ook dat moest natuurlijk niet makkelijk gaan want ik wilde het wel gelijk zo hebben dat ik het zowel naar Franse als naar Nederlands (taligen) kon sturen. Puzzel puzzel maar ook dat staat nu. Het tweede vinkje gezet op mijn lijstje. Natuurlijk moest ik ook wel een logo hebben om alles netjes te krijgen. Het was nog even lastig maar uiteindelijk gewoon simpel en strak. Ook dat is weer zelf gemaakt. Wat is internet toch een fijn medium waar je van alles kan vinden. En vinkje drie is gezet want het logo is goedgekeurd.

het nieuwe logo is klaar

De voor en na fotos in het blad Maison en France

Gelukkig allemaal mooi op tijd want de volgende dag werd ik via Facebook erop attent gemaakt dat ik met mijn huis in de laatste uitgave van "Maison en France" stond. Hoe geweldig is dat! Aanvankelijk was ik wel enigszins verbaasd want ik wist van niets. Communicatie met de afdeling was dan ook de afgelopen maanden op zijn zachtst gezegd moeizaam.

In de laatste uitgave op blz 40 te vinden

Dus toog ik vandaag door de kou, is het niet de koudste dag sinds eeuwen in Nederland!, naar de dichtsbijzijnde kiosk om het blad te kopen. Bij de kassa had ik het artikel al gevonden. Ik schrok wel even want mijn naam stond verkeerd gespeld. Beetje jammer. De website was niet vermeld maar wel de blog. En daar kan je nou juist alles lezen over wat er is gebeurt. Dat is ook wel erg leuk. Dus ook hier kon een vinkje vier worden gezet op de lijst.





                                                       Al met al een zeer geslaagd en veel gedaan.

- website www.lesfillestresy.com 
- nieuwbrief mogelijkheid
- publicatie in blad Maison en France
- visitekaartjes 
- ansichtkaarten
- foodlabels
- moestuin voorbereidingen

Er is nog genoeg te doen voor de zon weer doorbreekt. Ook in het Franse zelf maar dat is weer een volgend verhaal.

Walnoten Olie Maken

Het is weer zover. Tijd voor de walnotenolie. Ook dit jaar was ik in no time door de voorraad heen die ik denk te hebben laten persen. Blijkbaar heeft het dus toch succes. Ook dit jaar met iets leuks erbij. Maar hoe wat is het eigenlijk en waarom.....

walnotenbomen in de tuin

In onze tuin staan 3 eeuwenoude walnotenbomen. Een die op vele foto's te bewonderen is van de wandelaars die dagelijks voorbij lopen. Deze boom staat heel prominent achter het lage stenen muurtje en heeft een eekhoorn als huurder. Dit beestje geniet van de schaduw en verzamelt jaarlijks een grote wintervoorraad aan noten. De twee bomen die geheel achter in de tuin staan zorgen nu blijkbaar voor grote irritatie bij de buren die hun tuin aansluitend hebben. Dat werd me duidelijk in oktober toen ik aan het rapen was. De buurvrouw kwam op hoge poten aanlopen en riep me bij haar. Om daarna in een 30 minuten monoloog uit te leggen hoe die boom haar irriteerde, dat ik hem toch echt moet inkorten, dat ze geen zon in haar tuin had en dat dit toch echt echt niet kon, dat er niets groeide in haar tuin. En zo ging het maar door. En ik vroeg me maar af hoe zou deze buurvrouw heten eigenlijk.

Mijn favoriete walnotenboom een heerlijke schaduwplek in de zomer

Het is namelijk zo dat we een grote tuin hebben tegenover ons huis. Waar de fruitbomen staan en de walnotenbomen. Een heerlijke oase. Samen met die van Maison Bapicot. Het huis van mijn opa die hij had geërfd en had verkocht al voor mijn geboorte. Nu bewoond door Parijzenaars als vakantie huis. Wij hebben onze tuinen aan elkaar en genieten samen daardoor van een mooi plekje. Maar zo een 30 jaar geleden besloot de gemeente om een allotment te bouwen op de gronden om onze tuinen heen. Daar werd een nieuwbouwwijk uit de grond gestampt. Prima huizen met prima tuinen. Maar wel pal tegen onze tuinen aan. Deze mevrouw had een huis gekocht met kleine achtertuin die grenst aan die van ons. En tsja daar stond toen die boom ook al. Destijds al ouder dan 30 jaar, en ook zo groot als nu. Dus ze wist waar ze aan begon. De Gemeente had het zo strak gepland dat haar tuin inderdaad ongeveer een meter van mijn boom grenst. In Nederland natuurlijk prima verhaal voor de Rijdende Rechter.

Manden vol noten voor-drogen bij de houtkachel

Maar wat moest ik nu doen, wat wilde deze mevrouw nou precies van mij. Ik denk ten eerste haar frustraties uiten. Dus liet ik haar die 30 minuten lang haar verhaal doen en knikte op gepaste momenten en maakte wat bemoedigende en begrijpende knikjes met mijn hoofd en murmelde ah oui oui, bien je comprends. Om daarna toen ze geen adem meer had en begreep dat ik niet de confrontatie zou aangaan eindelijk ophield. Mijn kans om te vragen wat ze wilde dat ik deed. Nou of ik de boom flink wilde inkorten en de takken die overhingen ook. Waarop ik haar irritatie bevestigde dat ik begreep dat het vervelend voor haar was.. MAAR.......  Dat ik niet wist hoe dit aan te pakken , dat ik me ging informeren wat ik voor haar kon doen, dat ik niet de boom zomaar kon inkorten, dat ik afhankelijk ben van de notenopbrengst omdat ik hiervan olie maak die ik verkoop om de kosten te drukken, dat ik mijn best ging doen om een oplossing te vinden die ons beider tegemoet zou komen.

Gepelde noten , kilos en kilos....

Dus begon ik aan tuinmannen en buurmannen te vragen wat hier de gebruiken waren en hoe ik dit probleem moest gaan oplossen. De reacties waren niet mals. Men was niet gediend van ........ ja juist de houding van de buurvrouw! Ik had namelijk helemaal niet de verplichting om de boom in te korten, te snoeien of te kappen! Mijn verbazing was groot. Nee de boom is ouder dan 30 jaar en was er VOORDAT zij daar kwam wonen. Zij mogen mij toestemming vragen voor het snoeien van de takken die overhangen maar ik ben niet eens verplicht daaraan te voldoen. En ik hoef al helemaal niet de kosten daarvoor te dragen. Dat laatste was een opluchting. Omdat als ik de boom laat inkorten er een hoogwerker moet komen aangezien ook nog eens tussen de beide bomen de elektriciteitsleidingen lopen. Kosten begonnen ergens bij 1000-1500 euro. Dus heb ik de buurvrouw laten weten dat ik welwillend ben maar het financieel absoluut niet kan opbrengen en dat ik mede door het snoeien inkomsten verderf heb. Maar om haar tegemoet te komen wil ik haar wel toestemming geven, in overleg met mij , om door een offciële tuinman met offerte de boom max 10 % in te korten en de takken die bij haar komen te snoeien. En dan alleen met mij aanwezig tijdens de werkzaamheden en bij elke tak ja of nee zeg dat die eraf mag. De kosten zijn voor haar. Ik heb er niets meer op gehoord...........

Flessen klaar om te vullen

Maar goed. De walnoten zelf. Het was ook dit jaar een schraal jaar door de vroege warmte en de vorst die ineens eind voorjaar en begin zomer over de Jura trok. Gelukkig hadden mijn bomen zoveel bloesem en waren er zelfs al noten in vorming. Al met al bleek ik een prima opbrengst te hebben. Ondanks de grote groepen roeken en de eekhoorn met wie ik een dagelijkse strijd leverde wie de meeste noten kon rapen. De periode dat ze vielen waren de dagen dat het nogal regende en de noten kwamen tijdens het vallen niet goed uit hun groene buitenschil. Elke noot moest dus nog worden ontdaan van die schil voor je de houten buitenschil trof en goed laten drogen. Elke dag bracht ik weken lang een uurtje in de tuin door om emmers te verzamelen. Koud, nat en heel vies werk. Om ze daarna voor te drogen bij de kachel en in dozen uit te stallen in de schuur voor wind en om te drogen. Maar vanaf december begon ik al met het pellen van de noten die ik al in september had geraapt. Om uiteindelijk met 19 kilo ze te laten persen in Nederland. De opbrengst en kwaliteit zijn boven verwachting. Maar met alle moeite en voorbereidingen die ik had gedaan ook wel een fijne beloning.

Kleine zoete walnotenbroodje

In de tussentijd was ik druk bezig met het ontwerpen van labels voor de flessen en de potjes die komend jaar uit mijn keuken komen en hun weg naar de ontbijttafel en elders vinden. Met het vinden van de juiste flesjes. En dan een mailtje de deur uit te doen voor hen die eventueel interesse hebben in een flesje. Oef dat heb ik geweten! In No Time was ik door de gehele voorraad heen. Dus een lijstje gemaakt en nu maar hopen dat ik iedereen een flesje kan geven. Want de olie zit nog gedeeltelijk in de fusten na nu de eerste helft te hebben gevuld. En daarna moeten de resten nog een keer rusten om het opgeroerde droesem van de bodem weer kans te geven om te bezinken en weer te kunnen afvullen. Spannend altijd! Tot nu toe zijn 21 flesjes gevuld. Het is duidelijk dat ik volgend jaar een paar avonden moet organiseren met vrienden om noten te pellen. Drankje, hapje en elk neemt zijn kraker, hamer en plankje mee om in de tussentijd de noten te pellen.

Badkamers

Toen mijn ouders het huis kochten uit de familie van de broer van mijn opa, in de jaren 70, was het al een jaar of twintig niet meer bewoond. Badkamers en warm water waren er niet. Wel een klein kamertje naast waar mijn ouders sliepen met een toilet en een wastafel. Wat toen al een grote luxe moet zijn geweest. Maar wij kindjes werden gewassen in de keuken in een grote keramiek wastafel welke als gootsteen functioneerde. De toilet was buiten maar buiten gebruik, dus hadden we elk een plas-emmer, die s ochtends werd geleegd bij de fontein. Warm water kregen we door pannen op het grote houtfornuis te zetten. Die tevens het huis verwarmde beneden in de keuken en ons van warm water voorzag voor de kruiken in ons bed. 

De oude douche op een verhoging

Mijn ouders besloten bij het openbreken van de muur van huis naar Grange om er 2 slaapkamers en 2 badkamers bij te bouwen. Op elke verdieping een. Helaas was de aanleg daarvan nogal bizar door de constructie van het huis. We kregen een wirwar van trapjes. Door steeds maar weer problemen met de waterleidingen en het jaar op jaar solderen en nieuwe stukjes koperen pijp te zetten werd het aangezicht steeds erger en erger. Een wirwar van koperen leidingen lopen langs de muren van de badkamers. Maar zolang we konden douchen staken we ons kop in het zand. Hoe vaak waren we er nou eigenlijk. Het werkte, al was het verre van ideaal. Maar omdat ik begon op te knappen en steeds meer mensen over de vloer kreeg en ook steeds langer dan een dagje werd het toch een "dilemma". We hadden echt goede en vooral schone badkamers nodig. Nu lekte de douchebak onder zijn betonnen constructie, liep het water in de tuinkamer eronder uit en rotte de vloer weg. Het warm water apparaat lekte ook aan alle kanten en had nogal kuren. Of het was loeiheet of ineens ijskoud. De afvoerpijpen van de wasbakken, de aanleg van de wasmachine, alles was eigenlijk gewoon prutswerk. Maar de Pater Familias zag er geen heil in en alle voorgenoemde zaken waren mijn waanbeelden en kwamen niet overeen met de werkelijkheid (nou ja zijn werkelijkheid eigenlijk). Wat te doen? Het begon met vooral schoonmaken en nog meer schoonmaken. Maar dat was gewoon echt niet genoeg. Om dan in 2016 na de zoveelste verbranding onder de douche in een "nu ben ik er helemaal klaar mee" aanval toch te doen wat ik dacht dat goed was. De badkamer werd geheel afgebroken. Mede op zeer dringend advies van alle gasten die waren geweest in de loop der tijd. 

Nieuwe badkamer met vogels en blauw glazen douchewand

De badkamer beneden waar een slaapkamer aan grenst werd opgedeeld in een badkamer en een aparte toiletruimte. Mede omdat die dan ook voor het huis was als er mensen beneden waren. Wel zo prettig. Dan bleef de badkamer voor de mensen die beneden sliepen.De muur sloopte ik er zelf uit. Eerst was ik nog vol goede hoop dat ik alle kapotte tegels eruit kon slopen om dan met een restant die gaten op te vullen. Dat scheelde dan weer het opnieuw betegelen. Maar alles was in specie gelegd dus slopen was een stuk makkelijker. Gelukkig kwam mijn stucad'or te hulp met gereedschap. Op basis van zijn advies en gereedschap sloopte ik in 3 dagen de tussenmuur, voer al het puin af naar de stort, haalde alle kasten van de muur, alle bouten uit de muur, sloopte het ontzettend idioot gemaakte platform voor de douche eruit. Nu wisten we waar de stank vandaan kwam. Eronder lag een dikke laag verrot, nat, pulver van hout van zeker 20 cm dik. Welke elke keer nat werd omdat de bak lekte en de afvoer niet was geseald maar los in elkaar was gezet. Ik vond er zelfs totaal verroest gereedschap tussen. Alles wat nog kon worden gebruikt werd grondig schoongemaakt en weer in ere hersteld. De grote wasbak voor in de badkamer, een op zolder gevonden fonteintje voor in de toilet, een kapot onderstel van een tafel als wastafel in de toilet, een oude plank van zolder als tafelblad. 

Aparte toiletruimte met upcycle spullen

Met hulp van de tegelzetter werden er nieuwe muren ingezet en een afscheiding tussen badkamer en toilet. De elektricien voorzag me van nieuw elektra want een stopcontact op 10 cm van een douchebak of een stopcontact onder de wastafel was nou niet echt veilig en "au norme". Kortsluiting had ik destijds ook regelmatig. En een goede aansluiting voor een warmwaterapparaat. Elke badkamer heeft nu zijn eigen warmwaterapparaat zodat ieder zonder zorgen warm kan douchen. De loodgieters vervingen alle afvoeren en maakten beneden in de tuinkamer allerlei aftapmogelijkheden om het water in de winter goed eruit te kunnen krijgen. Witte frisse tegels en op zijn frans behang in de badkamer. Hier koos ik voor vogeltjes en daarbij een blauw plafond. Op zolder vond ik oude deurtjes die ik weer als "trappe visite" kon gebruiken voor de leidingen die nu allemaal mooi achter de muurtjes liepen. Wat zag het er mooi uit. Het resultaat is een mega metamorfose! Maar hoe dit nu uit te leggen aan de Pater Familias die na veel gekreun en gezucht dan toegaf dat ik het eventueel mocht "repareren" maar absoluut niet mocht "renoveren".  Maar helaas reparatie was toch echt wel een gepasseerd station.

De oude bovenbadkamer

De badkamer boven met bad was nu ineens wel erg sneu aan het worden. Omdat daar de douche al niet meer werkte en lekte. Het warmwater-apparaat van de zolder zorgde voor vreemde fluctuaties in warmte en toevoer moest ook deze er aan geloven. Ook hier was "reparatie" geen optie en werd het een "renovatie". Het bad wilde ik erg graag houden maar die bleek toch meer schade te hebben dan we dachten aan de onderkant. Helaas namen ze hem mee in plaats van achter te laten om in de tuin weer te kunnen gebruiken. Het zij zo. 

Bad met bankje

Het nieuwe bad is van arcylic en daarmee blijft het water een stuk warmer. Helaas bleek na plaatsing en alle werkzaamheden dat er buts inzat. Natuurlijk was niemand de schuldige. Dus zucht ik even en zal het dan zelf wel repareren in het voorjaar. Van oude bed-onderdelen van de zolder maakte ik een wastafel-blad en een bankje voor bij het bad. Wassen, schuren en lakken. Ook hier weer witte tegels en behang. Hier viel de keuze, eigenlijk bij toeval, op bamboe. Ja inderdaad bamboe. Aangezien ik het bamboebos van de Pater Familias zo zeer had ingeperkt leek me een kleine ode niet misplaatst. Hopelijk ziet hij de humor er van in. Het is nogal aanwezig maar het is wel erg leuk. En het is tenslotte toch ook een Elias invloed , niets is gewoon bij ons. Er is al genoeg gewoon in de wereld. Het poesbeest vind het allemaal geweldig en is dan ook niet weg te slaan uit de badkamer. In voorjaar moeten er nog wat afwerkingen worden gedaan.

Wastafel op oude eikenplanken met bamboeachtergrond

Behangen bij 5 graden is zeker niet bevorderlijk voor het resultaat maar het zit wel muurvast nu. Nog op zoek naar spiegels en wat hout om af te werken en het is af. In bad liggen is echt heerlijk. In de winter nog even denken over de kleur van de vloer. De oude terra cotta tegels hoopte ik te redden maar ze zijn zo aangetast door kalk, verf dat ik ondanks de azijn/bicarbonate schoonmaak ze maar niet meer mooi krijg. Dus dan toch maar verven. Iets waar ik totaal van gruwelde, maar meer en meer zie dat dat wel eens de beste oplossing voor de vloeren kan zijn. Dus weer een ding op mijn "TO DO" lijst voor de winter. 

Lekkers uit de Tuin

De Tuinen van "Maison Les Filles Tresy" hebben nog een aantal mooie oude appelbomen, kersenbomen en eeuwenoude walnotenbomen. Natuurlijk proberen we daarvan genoeg lekkers te maken om van te genieten alleen of met onze gasten. Dit jaar werd er zelfs een moestuin aangelegd. Dat met de bijdrage van de kindjes van vrienden die stapels Albert Heijn moestuintjes voor mij hadden verzameld. Om zo die in de tuin te kunnen planten. Dat moest natuurlijk beloond worden dus moest ik wel aan de slag om allerlei potjes te vinden om de boel te laten voorkiemen en later te planten. Maar wat was de vreugde groot bij de eerste boterham met tuinkers (dat ging wel heel snel!) en de eerste radijsjes en tomaatjes in de salades. Lekker gecombineerd met de noten van het jaar ervoor. Hoe heerlijk is het toch! De AH wilde zelfs een genomen foto van de radijsjes op instagram gebruiken voor hun eigen reclames. Hoe leuk is dat?

Kersen: Zo maakten we deze zomer van de grote kersenoogst van alles ermee. Eigen kersenlikeur, heerlijke confituren en coulis. De kersen plukte ik samen met een dorpsgenoot met de geleende ladder van familie. Hoog op een klapladder staan is niet echt aan mij besteed maar met elk aan een kant het goed te doen. Met een beetje fantasie besloot ik om ook een aantal dozen kersenroomijs te maken met een vleugje rozemarijn uit de tuin. Heerlijk. De overige drie bakken gingen als cadeautjes mee voor etentjes en naar vrienden. Het is net even wennen maar erg lekker.

Walnoten rapen

Walnoten: Van de walnoten maakten we in juni de beginselen voor een walnotenlikeur.Om die dan tegen de kerst te bottelen. In het najaar verzamelden we manden vol met walnoten. Grote strijd met de roeken, eekhoorns en mijzelf. De buurtgenoten beginnen steeds meer te begrijpen dat onze tuin geen openbare gratis pluktuin is dus lukt het ons steeds beter om zelf ook nog wat oogst te hebben. Als een van de weinigen in de omgeving omdat de meeste walnotenbomen in het voorjaar bevroren bloesem hadden. Maar wij waren aan ijzel ontsprongen gelukkig. Om daarna in de winter voor de kachel avond na avond met de notenkraker de noten te pellen. 

Walnoten cake

Dan konden die gebruikt worden voor de walnotenolie die we jaarlijks laten persen. Opbrengst van 19 kilo gepeld leek me dan ook wel genoeg voor deze ronde. De Grange staat nog vol met manden walnoten. In de hoop dat die er nog zijn in het voorjaar, anders hebben de ratten en de muizen genoeg voor een winterse overleving. Zijn ze rond, dik en traag als poesbeest weer terugkomt om ze op te jagen. De eekhoorn mag de restanten in de tuin opeten. Deze noten gaan dan weer door de cakejes, de walnootbroden en overig lekkers die we thuis daar kunnen maken in de nieuwe keuken. Hoe heerlijk als de warme cakejes uit de over komen met kleine stukjes walnoten, of een heerlijk brood s ochtends aansnijden. 

Walnoten Oostindische Kers pesto

Hmmm Maar ook gecombineerd met de oostindische kers en wat walnotenolie met oude comté kaas maak je een heerlijke pesto voor de pasta's. Ook de vegetarische vrienden hebben iets lekkers nodig aan tafel.

In Nederland laten we de noten persen tot olie in Zoelen. Altijd een gezellige middagje of ochtend. De geuren die zich in de schuur verspreiden als de noten worden verwarmd. Gasten en vrienden nemen graag een flesje mee. Dit jaar bottelen we in 200 ml en 500 ml in een beugelflesje. Gelijk handig om te schenken en staat ook leuk op je keukenblad. 

                                                                                                                            

Appelmoesjes

Appels:
De appels raapte ik jaarlijks aan de eind van de zomer tot ver in het najaar. Maar de bomen hebben echt nu wat aandacht nodig. Dit voorjaar brak de  boom af. De boom was al jaren eerder omgevallen om daarna uit 2 takken 2 nieuwe bomen te laten groeien. Nu waaide met de voorjaarsstormen de middelste om en brak af. Maar deze gaf toch nog dit jaar een grote oogst aan appels. Als gewoonlijk worden daar compotes van gemaakt. Heerlijke grove appelmoes met stukken erin. Soms met kaneel, soms met kardemom en vaak op basis van rietsuiker. Elke gast nam wel een aantal potten mee naar huis. Er is nu al niets meer over van de 60 potten voor de winter hier in Nederland.

Druiven: 

Druif aan balustrade

Langs de balustrade van het huis "Les Filles Tresy" en naast het kleine huisje "La Chambre de la Tante Camille" staan 2 wijndruiven. Ook die zijn al ontzettend oud en geven witte druiven. Bij aanvang van het weer in ere herstellen van het huis kwamen we aan in een totaal overwoekerende entree. De druivenstronk groeide tot ver over de balustrade tegen de muren op. Maar het gaf helemaal geen enkele druif meer. Te groot. Met een oude wijnboer besloot ik dan maar om hem goed te snoeien. Dit tot groot verdriet en ook woede van de Pater Familias die 5 jaar na dato nog steeds elk voorjaar en elk najaar roept dat niemand en zeker niet de idioten die denken dat ze weten wat ze doen en die de druif hebben vermoord er aan mogen komen. En dan doen we ook niet. De Pater familias snoeit nu deze jaarlijks en ik hang de takken op aan de balustrade. En zowaar na een jaar begonnen de druiven terug te komen om de afgelopen jaren prachtige bossen te geven.

Druivensap

Natuurlijk is dat niet de verdienste van de oude wijnboer die deze grondig terug snoeide maar van de Pater Familias zelf. Aangezien de meningen, zoals altijd in Huize Elias, over alles wat met het huis te maken heeft verdeeld zijn. Dit jaar was het te veel om te eten en werd er druivensap van gemaakt. Grappig om te zien net als bij wijn dat de wijnsteen zich vormt op de bodem na een tijdje en dat de smaak zachter word na verloop van tijd. 

De tuin: van bamboe jungle naar rust- en moestuin

tuinpaadje fruit en hortensia

Bij Maison Les Filles Tresy horen een aantal tuinen. Zo is er een ommuurde tuin achter het huis, een grote "prelle" aan de overkant van het huis met eeuwenoude walnootbomen en een aantal fruitbomen. En een klein tuintje bij de kleine Grange. Welke van het huis gescheiden is door een gedeelte van de "Salle des Fetes".  Onderhoud aan deze tuinen is er de laatste tientallen jaren nauwelijks geweest omdat het huis ons vakantie huis was. De achtertuin is al jaren een grote wildernis en ergernis. Elke keer als we kwamen dan waren we een paar dagen bezig om alles met de grond gelijk te maken.  Om dan na paar maanden afwezigheid weer tot over onze nek in de bramen, brandnetels en klimop te waden. Dus moest er grover geschut worden ingezet. In de afgelopen 7 jaar is het dan eindelijk gelukt om het onder controle te krijgen.

De bamboe van de Pater Familias is redelijk uitgedund en jaarlijks gaf ik bamboestokken cadeau aan de dames in het dorp voor hun moestuintjes en ander zaken. De bramen zijn er met wortels en al redelijk eruit gespit en zo ook de klimop.  

Er is kwam zelfs weer overzicht in de achtertuin, die eigenlijk uit vier vakken bestaat.

Kruidentuintje

Het vak linksvoor is deze zomer met behulp van een tuinman gerooid van de nog dieper gelegen wortels en door mij, met bloed zweet en tranen, weer voorzien van een looppaadje welke geheel was verdwenen. Nu mooi aangelegd met afvalbrokken van beton met eroverheen een laag schors. De zijkanten aangelegd met stenen die we in de tuin her en der terugvonden. Resultaat een gekneusde teen want in de hitte werken met slippers is niet echt ideaal als je zulke zware stenen verplaatst. Dan is er links bij de muur een rand gekomen waar ik allerlei kruiden heb geplant die weeldig nu bloeien en groeien. Zo is er genoeg munt, salie, rosemarijn voor in de keuken. Rechtsvoor woekerde de brandnetels die keer op keer, ondanks het eruit trekken, met de nodige blaren toch zelfs na 3 jaar afgedekt te zijn nog vol met zooi te zitten. Vruchtbare grond dus.... Maar ook de brandnetels zijn nu redelijk weg. Ik kwam zelfs zover om daar de eerste beginselen te maken van een moestuin. Hoe blij was deze stadse chick met haar eerste cherry tomato en radijsjes, peultjes en komkommers. Die dan bijna allemaal weer van de moestuintjes van de Albert Heijn kwamen, 138 stuks maar liefst! Ik heb de zomer en herfst erop overleefd. Aan de rechterkant van het vak kwam eenzelfde paadje van schors om de moestuin te scheiden van de fruitboompjes, de rode aalbessen, de frambozen en cassis. Heerlijk dagelijks een handje plukken in de ochtend en de avond. Mijn dagelijkse fruitdosis daarmee ook weer gehaald. 

terras achter met hangmat, daybed en terrassetjes

De achterste twee vakken zijn een wereld van verschil nu ook. Linksachter zijn de twee bomen redelijk gesnoeid en ingekort om een beetje licht te geven in de tuin maar daarmee ook wel weer inkijk. En is er een terras aangelegd door de tuinarchitect. Dat was een kadootje die ik mezelf heb gegeven omdat ik echt vond dat ik een mooi schoon plekje nodig had om elke dag even een momentje voor mezelf te hebben. Heerlijk! Een hangmat tussen beide bomen waar ik regelmatig een mini siesta kon houden, een grote tuinset om samen aan te eten en een extra klein setje voor 2 om even bij te kletsen en een drankje doen. Tussen de bamboe, bijna geheel in de grond en overwoekert, vonden we een oud stenen bankje terug die weer in ere is hersteld. De oude witte hortensia die al jaren nauwelijks licht had gezien en al helemaal niet tot bloei meer kwam door geheel te zijn overwoekerd van klimop was dankbaar. En besloot het hele jaar vollop te bloeien! Dan blijft er alleen het bamboebosje in het vak rechtsachter over die ongeveer met 80% is ingedamd. Graag bouw ik daar nog een leuke pergola terras maar dat mag nu even wachten. Bamboe tactiek is om elke dag een rondje te doen en elke scheut die opkomt eruit te halen als ze nog zacht zijn. Maar we zullen het nooit en te nimmer van dit soort bamboe winnen. De bodem is ondoorgrondelijk nu en bestaat uit een dikke laag van wortels. Mocht ik de moed eens vatten graaf ik een stuk af maar het zal nooit te verwijderen zijn meer. En dat hoeft ook niet, het mag best blijven maar dan wel binnen de perken. Letterlijk en figuurlijk. 

Radijsjes uit de tuin

De gemeente besloot om dit jaar de entree naar de salle de fetes op te knappen. Voorheen was dat onze fruitboomgaard maar is door de vorige eigenaar, mijn oud-oom, gedoneerd aan de kerk.  Om daarna voor 1 oude franc te zijn verkocht aan de gemeente. Die daar spontaan de boel heeft gekapt om een Salle des Fetes te bouwen achter en een tennisbaan waar de boomgaard was. Hierdoor is onze huis en kleine Grange met hun respectievelijke tuinen gescheiden door een nu vervallen tennisbaan. Momenteeel is het een speelplaats en parkeerplaats. Niet overbodig en best handig. Maar de 3 meter hoge oude metalen gaas-hekwerken waren in de loop der tijd geheel overwoekert door klimop en bramen. Aan mijn kant van het huis hield ik dat goed onder controle en haalde alles weg wat ik kon. Tussen mijn stenen muur en het hekwerk aan de zijde van de tennisbaan groeide het wel weeldig en bedekte daarmee ook het gedeelte hoger dan de muur om mij zo van die kant te behoeden van inkijk. Maar aan de Grange zijde was het niet te doen. Mede omdat ik ook geen toegang meer had naar de tuin. Hoe en wat is weer een ander verhaal. 

Kersen van onze oude fruitbomen voortuin

Door de "macon" werd alles in twee dagen in de bloedhitte verwijderd met grof geweld. Omdat de mannen ook voor mij meerdere malen klussen hadden gedaan en ik de mannen de hele dag van water en fris voorzag waren ze een en al behulpzaamheid om de boom die tegen de Grange groeide voor mij uit te graven en in stukken te zagen. Brandhout voor over 2 jaar. De wortels van de klimop langs het pad werden ook uitgegraven met de mini bulldozer en zo ook over meer dan een meter breedte langs het nieuwe te bouwen hekwerk de wortels van de bramenstruiken. Wat een verschil ineens. Het leek wel dag 7 uit de Bijbel : And then there was light. 

Nieuw hekwerk met poort

Na een officiële aanvraag, reeds enige tijd daarvoor te hebben ingediend bij de gemeente, werd mij toestemming verleend tot het hebben van een poort in het nieuwe te maken hekwerk. Zodat ik toegang kon hebben tot mijn tuin. Bij aanleg besloot de Burgemeester dat die dan moest komen tegen de Grange aan. Maar dat was zeker niet de bedoeling. Idioot gewoon! Ten eerste heb ik er dan niets aan want ik heb er geen zicht op vanaf mijn eigen tuin. Ten tweede is dat gelijk aan de speeltuin dus veel te verleidelijk voor de hangjongeren. Ten derde kan ik dan niet als het zover is de Grange van achter uitbouwen met een veranda. Dus moest er veel overlegd worden, allerlei raadsleden gebeld worden want hoe moest het nou. Het stond al getekend in de plannen. Maar who cares? Uiteindelijk bij gratie, vond de Burgemeester, mocht de poort dan maximaal 5 meter worden opgeschoven. De raadsleden die ik erover sprak snapten geen van allen de drukte die er om werd gemaakt. 

Al met al kan ik zeggen dat de beide tuinen er nu stukken beter uitzien. Het hele dorp geeft me complimenten dat het nu zo schoon uitziet.  En ik ben er ook erg blij mee.

De Wenteltrap

De Wenteltrap.

Gietijzer hekwerk voor de volgende trap maar dan van beuken

Het is nogal een lang verhaal aan het worden maar het is zowaar gelukt. Al jaren heb ik een wenteltrap in onderdelen in Frankrijk liggen. Loodzwaar en steeds moest die weer verschoven worden van plek naar plek. Het was mijn eerste aanschaf voor mijn huis. Mijn vader had toen, al zuchtend en vooral vol twijfel, mij toestemming gegeven om het appartementje op te knappen naast ons huis. In de hoop dat ik dan me rustig hield, een plek had en ophield met zeuren over het huis zelf. Hoe anders is het uiteindelijk gelopen 7 jaar later.

Geen van ons had kunnen bedenken dat ik alles zou opgeven en of all places hier de boel zou renoveren. Het appartementje is af ( kleine afwerkingdingetjes nog) maar de trap kwam er nooit te staan. Daarvoor in de plaats kwam een op maat ontworpen beuken steile trap met balustrade voor de mezzine waarboven een slaapkamer kwam. Destijds gemaakt door de lokale meubelmaker. Iets wat ik nu niet meer zou doen gezien de riante prijs maar destijds was het zeker een mooie aanschaf. Wel blijkt dat mijn poesbeest niet van de trap afkan. Omhoog gaat prima, maar elke keer als ik haar naar beneden hoor komen/ zie gaan duikelt ze halverwege ervanaf en komt mauwend neer op de grond. Iets wat ik natuurlijk niet had kunnen voorzien.  

Nu ging het er dan eindelijk van komen. Met hulp van een ( nederlandse) aannemer gingen we de klus klaren. Deze trap komt nu in de Grange. En net dan kwamen ook de Pater Familias en Zuslief op bezoek paar dagen. Waanzin natuurlijk om in de kou te komen, maar dat is dan wel ook typisch Elias. Zeg nee doen ze het toch. Maar dat is weer een ander verhaal.

Wat was er nou ook alweer met de trap aan de hand. Deze had ik reeds in 2009 in Amsterdam uit een slooppand gekocht. In de Marnixstraat vlakbij waar ik woon zag ik een aannemer bezig in het pand. Het werd van binnen geheel gestript om daarna met het naburig pand tot een aantal appartementen te worden omgebouwd. Mijn nieuwsgierigheid won aangezien in een piano tussen het bouwafval zag staan. Niet dat ik überhaupt piano kan spelen maar vond het een mooi aanblik. Al pratende met de aannemer kreeg ik een kleine rondleiding en boven waren ze bezig met de laatste hand te leggen aan het slopen van een prachtige oude victoriaanse trap aan een vide. Ik was verliefd. Vroeg aan de beste man wat ze gingen doen met de trap. De eigenaresse wilde die verkopen op Marktplaats en hij had de foto's al doorgestuurd naar haar. Hij gaf me haar nummer en thuis belde ik haar gelijk op. Ja het stond al op MP ik kon een bod doen. 

Maar als ik het de volgende dag kon halen was ik de eerste op de lijst. Ik bood haar vraagprijs en kreeg de volgende ochtend de bevestiging, met de garantie dat ik het die dag kwam halen. En daar stond ik dan met mijn Berlingootje voor het pand. Maar ik was niet de enige er was nog een stel aanwezig die het geheel ook graag wilden hebben, ter plaatse boden ze fors meer en ik zag het me zo ontglippen. Gelukkig vond de aannemer mij toch aardiger (hoop ik) en ook zelf zei ik dat ik  reeds met de eigenaresse een deal had. En nog boden ze meer samen met het hekwerk. De aannemer begon zich wel bezwaard te voelen. Maar ik hield voet bij stuk. Na overleg met de eigenaresse betaalde ik uiteindelijk 100 euro meer en kreeg het gehele hekwerk ook mee als ik het maar gelijk meenam. Dat was geen probleem ik stond tenslotte al voor de deur met de wagen. Het stel was zwaar teleurgesteld en heeft me na het inladen nog gevraagd of ik het niet alsnog aan hen wilde verkopen en naar huis brengen. Wat natuurlijk een goed aanbod was en snel verdient maar ik had mijn zinnen al op de trap zelf gezet. Dus bedankte ik beleefd en reed naar huis. De autoklep stond wel een beetje open en dat in Amsterdam. Grote kans dat de volgende dag de auto leeg was maar de Goden waren me goed gezind voor een keer. Volgende dag reed ik naar Frankrijk, wat een kou de sneeuw lag nog centimeters dik wit in het landschap. Eenmaal aangekomen en uitgeladen in de Grange bleek dat de electra niet werkte. Voor mij te koud om in een ijskoud huis te slapen als ik niet eens een kruik kon verwarmen dus besloot ik maar om weer terug te rijden naar Nederland. Al met al was ik binnen 20 uur op en neer naar Frankrijk gereden. 

Maar de trap werd niet dat jaar geplaatst ook niet het jaar erop. Uiteindelijk kwam er een ander trap op de plek waar ik hoopte destijds de wenteltrap te plaatsen. Wat nu? Waar kan die staan? Dus verstofte het arme ding in de Grange waar hij keer op keer werd verschoven om plaats te maken. Vorig jaar besloot ik dat ik het misschien dan toch maar moest verkopen. Tot ik ineens zag waar die moest komen. Natuurlijk! Als verbinding tussen de Grange en het huis. Ook goed voor poesbeest dan kon ze zonder kattenluik naar binnen. want ze kon buitenom onder de deur kruipen. Maar nu moest het nog worden gerealiseerd. Hoe? Dat was het volgende probleem, dus bleef het weer liggen. Tot nu dus. Ineens kwam ik via via in contact met een nederlandse aannemer. Die wilde me wel helpen. Uiteindelijk tegen een riant dagloon. Met de afspraak dat het echt niet meer dan 2 dagen zou duren maar dat kon hij zich al niet voorstellen. Natuurlijk werden het 2 dagen en nog was het niet af. Het staat maar dat is al heel wat. Woonde niet bepaald om de hoek maar moest toevallig naar Zwitserland dat weekend dus kon aansluitend op de terugweg wel langskomen. Na de zakelijke kant te hebben besproken kwamen we tot een overeenkomst. Nou dat moest het maar worden dan. 

Bovenste tree op de eikenhouten vloer, nog vast te zetten

Zelf wilde ik dat hij zijn tijd optimaal zou benutten dus probeerde ik zoveel mogelijk zelf in te leven hoe en wat er moest gebeuren. Als eerst de schoonmaak van de onderdelen. Hups een sopje eroverheen. Klaar. Maar hoe moesten de treden toch überhaupt in elkaar worden gezet. De verkoper destijds had me, aangezien ik de  trap niet in zijn geheel had gezien,verzekerd dat het een rechtsdraaiende trap was. Ik had een uitgangspunt. Met een stok probeerde ik het uit. Maar het leek maar niet te passen. Weer anders en weer anders. Ook dat leek niet logisch. Tot ik het wel kreeg maar dat zag er vreemd uit? Rondje eromheen , kopje thee en ineens zag ik het. Omgekeerd leek het een stuk logischer. Ja hoor het is een linksdraaiende trap. Boel onderste boven en het past en leek goed. Nou hoe je weer uren zoet kan zijn!  Ik zat nog met de hoogte en de aansluiting in mijn hoofd. Er was genoeg ruimte op de vloer van het platform waar die aan vast zou komen. Een houten vlonder erop zou mij het beste uitkomen. Misschien wel uit de oude stukken eiken hout die over waren van het destijds maken van de traptredes van de keukentrap in het appartement. Samen met hem zouden we wel tot een oplossing komen.Het werd uiteindelijk een echt zware klus die ik zelf nooit had kunnen doen. Vooral omdat me de kracht ontbreekt maar vooral het juiste apparatuur. Dus was het fijn dat hij er was. Enige eigenwijsheid was hem zeker niet vreemd en hij wilde steeds te snel iets doen zonder er goed over te hebben nagedacht. Wat bij mij af en toe voor de nodige irritatie zorgde maar ook hier is het uiteindelijk goed gekomen. Persoonlijk had ik meer vakmanschap verwacht voor zo een prijs. Een leermomentje dus.

Trap van boven gezien, inderdaad wenteltrap

Maar het staat en het zal uiteindelijk een prachtige entree worden om van Grange naar de kamers te kunnen. Het geeft ook veel zin om de rest van de Grange aan te pakken en in te richten. Dus mijn TO DO lijst voor 2018 is weer uitgebreid. De trap zal nog wel beter vastgezet moeten worden. Onder een betonnen voetje gieten en boven vast zetten met bouten van de trede op de oude eikenhouten vloer. Dat is nog een uitdaging. Mijn klopboor heeft het niet gehaald en brak 2 maal een boortje erop. De bouten liggen daarom klaar naast de trede om volgend jaar met beter mankracht te bevestigen. Ook nog een klein stukje vloer die moet worden vastgezet aan de reeds gelegde vloer.  De ornamenten moeten ook worden vastgezet en dan is het wel goed. 

schone witte muur naar de koeienstal

De muur van de Grange heb ik gelijk maar ontdaan van jaren spinnenwebben en vuil en in wit geschilderd. Wat dingen op de zolder en tussen de rommel gevonden  als decoratie neer gezet. Van vrienden had ik 2 prachtige zware koperen lampen gekregen waar ik nog geen bestemming voor had. Nu wel, ze komen in de Grange. Als we daar het electra weer aan de praat krijgen. Een laatste stukje electra uit 1910's. Was dus niet erg handig om daar met een verlengdoosje de bouwlamp, het lasapparaat en de opladers op te zetten. Dat gaf natuurlijk kortsluiting. 

Het poesbeest vind het heerlijk om op de trap heen en weer te rennen.

Wat gebeurt er toch in Frankrijk, het is zo stil....

Het is al bijna eind 2017 en het was erg stil op de blogspot. Maar het was in de tussentijd mega druk in Maison Les Filles Tresy. Maar was is er dan allemaal gebeurt?

In 2015 werd ik ziek en het heeft even geduurd voor ik alles wat gaande was kon afronden, afstoten en afsluiten. Maar daardoor kreeg ik ineens veel tijd om me het het concept Maison Les Filles Tresy bezig te houden. Beetje noodgedwongen maar linksom of rechtsom het komt altijd wel ergens uit. Zo ook nu.

In 2016 vertrok ik af en aan naar Frankrijk om de verbouwingen die we reeds waren begonnen in goede banen te leiden om in juni dan voor een sabbatical paar maanden naar Passenans te kunnen gaan. Het doel was voornamelijk daar uit te rusten maar op zijn Elias is dat dan het laatste wat gebeurt. Voor ik het wist zat ik vol in de verbouwing!

woonkamer tijdens een Table d'Hotes

Het begon met de woonkamer. Behang eraf en alles tegen schimmel behandelen. Ja dan ook maar de deuren en al het houtwerk weer netjes verven. De Pater Familias wilde dat de kachels eruit gingen dus werden die gesloopt en afgevoerd. Ineens was het een wereld van verschil. Laten we dan nog meer houtwerk schuren, lakken en mooi maken. En zo werd stapje voor stapje alle het oude afbladerende en vergeelde verf verwijderd en het hout gerepareerd, het hang en sluitwerk in ere hersteld. Bezoek kwam af en aan en werd het ook meer en meer duidelijk dat de logeerkamers  een grote opfrisbeurt nodig hadden. Zo gezegd zo gedaan. Met allerlei spullen in de loop der tijd verzameld, gerepareerd werd alles opnieuw ingericht. Bedden voorzien van nieuwe matrassen en beddengoed.

 

Slaapkamer Chambre de la tante Camille

Maar dan is het ook wel fijn dat er tenminste 1 goed werkzame badkamer komt.  Er was een douche, er was een toilet en er was een wastafel. Dus wat was nou het probleem. De Pater Familias zag er geen heil in.  Maar ik kon mijn gasten echt niet meer in deze stinkende badkamer zich laten wassen. Dus begon ik met beetje voorzichtig te kijken wat nodig was. Helaas was repareren echt geen optie. De leidingen was een en al plak en knipwerk van koper, de afvoeren lekten op alle aansluitingen. De douche rotte letterlijk door de vloer. Uiteindelijk de moed bijeengeraapt en de boel helemaal afgebroken. Letterlijk! Alles eruit, alles wat kapot was naar de dechetterie en alles wat bruikbaar was opgeslagen. De muur eruit en alles opgebouwd naar 2 aparte delen ; badkamer en toiletruimte. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost maar met hulp van de loodgieter en de electricien en tegelzetter kwam het dan na weken af. Alles werkt naar behoren (nou bijna alles). Zoveel mogelijk zaken uit het huis gerecycled, opgeknapt en weer hergebruikt. 

Badkamer beneden met Vogeltjes

Oude electra uit begin jaren 30 of zelfs eerder.

Om de boel warm te houden in het huis sloot ik daar een mooie Jotul F3 aan op de oude schoorsteen in afwachting hoe het nou met de rest van de verwarming aan te pakken. De energie-vretende draagbare elektrische kachels wilde ik onder geen beding gebruiken. Dus liep ik in huis met fleece, muts en sjaal. Had een heerlijk warm bed met 2 kruiken waar ik wel met muts en warme sokken ging slapen. s Ochtends eruit werd steeds lastiger en moeilijker.  De sabbatical was voorbij, mijn baan rondde ik daarna af en ik ging op zoek naar werk. Gedeprimeerd kwam ik de winter door om uiteindelijk in maar te besluiten dat ik dit helemaal niet wilde. Ik was zat van de standaard ongemotiveerde afwijzingen die als een soort van automatische reply in mijn mailbox belandde. Waarom deed ik dit? Ik besloot terug te gaan naar het Franse. Daar onder mijn notenboom besloot ik met de rest van mijn spaargeld zoveel mogelijk nog aan te pakken. Er kwam een nieuwe keuken, het electra uit 1900's werd vervangen door "au norme" en belangrijker veilig electra. De aantal keren dat ik mezelf onder stroom zette waren nu hopelijk voorgoed voorbij. 

Ik legde, ook hier weer met bloed, zweet en tranen de achtertuin aan met een moestuin. Dat laatste met de hulp van de Albert Heijn. Meerdere vriendinnen gaven mij ladingen van de kleine moestuintjes waarvan we de hele zomer goed hebben gesnoept. De tomaten bleven tot ver in November maar komen. De cavalo nero siert de tuin en is speelterrein voor de poes. Want ja ineens werd ik in september verrast met een verlaat extra verjaardagscadeau; een babypoesje. Wat moest ik daar nu mee? Maar we hebben een innige vriendschap vanaf dag 1 gesloten en poesbeest volgt me overal. Toch best leuk.

Courby Bouly Elias, le chat

De bovenverdieping werd in de zomer steeds meer gebruikt aangezien vrienden met kinderen kwamen. Hoe leuk was het dat ze in de oude antieke opgeknapte bedden  konden slapen. Want daar had ik overal nieuwe matrassen voor besteld. Onze eigen oude kinderkamer werd op verzoek van mijn zusje in geel geverfd. Maar voordat dat kon moest alle behang eraf. Er zat schimmel onder. Laag op laag werd eraf gekrabd. Het was een ware hel. Daarmee ook hetzelfde voor het plafond. De moed zonk me vele malen in de schoenen. Maar nu einde van de herfst is het meeste wel klaar. Ik kreeg gelukkig een weekend lang hulp van de "mannen'. Vriendin stuurde manlief en zwager om mij even te helpen. Aan hen de eer van de klus van het plafond.Alleen was me dat niet gelukt. Aan mij dan de taak om de trapgedeelte op te knappen. In 2016 had ik reeds de muren voor zover ik erbij kon behangen met renovatiebehang. Om het afbladeren te stoppen maar dit was niet de oplossing. Ik vond een prachtig behangetje waar ik gelijk van onder de indruk was. Ja dit was het! Dus in een week lukt het me alles te behangen, te verven en de oude etagieres weer te voorzien van planken. Persoonlijk vind ik het geweldig. Ook hier werden de donkerbruine deuren gewassen, geschuurd en weer in het wit gelakt. 

Nu kon toch ook niet de 2de badkamer achterblijven? Dus ook daar kwam een kleine metamorfose. De 1ste badkamer was voorzien van vogeltjes behang, maar wat moest er dan komen in de 2de. Uiteindelijk, ook weer per toeval vond ik behang met bamboe-print. Dit behoefte enige uitleg. De tuin waarop de badkamer uitkeek was tot dit jaar een ware jungle van sterk overwoekerend bamboe. Ooit eens geplant door de Pater Familias. Dat heb ik de afgelopen jaren weten terug te dringen. Mede door de stroom van klachten van de buren en de omgeving. Nu is het een mooie klein overzichtelijk bosje en probeer ik de uitloop in gareel te houden. Of dat gaat lukken is een ander verhaal. Het grapje is dan dat als "iemand" klaagt over het verwijderen van de bamboe die dan zijn hart kan ophalen in de badkamer. En het breekt een beetje dat saaie strakke witte (schone!) tegelwerk en sanitair. Het bad is vervangen (en bleek gelijk dag 1 al beschadigd), de toilet werd een makkelijk te onderhouden "hangsysteem" waar ook bij het uitpakken van de wc-pot deze flink beschadigd bleek te zijn. Maar alle euvels zijn verholpen en er kan weer heerlijk gedoucht en gebadderd worden. 

Woonkamer

De volgende klussen in de start blokken zijn het plaatsen van een op maat te maken Marquis en de houtkachel. Marquis: een glazen en metalen afdak over de beide voordeuren heen. Het regent tot nu toe steeds naar binnen en dan houden we het hopelijk een stuk droger. De Houtkachels zijn na veel moeite en het eindelijk vinden van iemand die zowaar naar me luistert en erachter komt dat mijn aanname correct is te plaatsen "au norme" zodat de verzekering dit accepteert en we veilig met certificaat kunnen stoken. Voorheen was op de schoorsteen een broodoven, een houtfornuis en 3 kacheltjes aangesloten dus ik was verbijsterd dat het niet mogelijk was meer dan 1 weer aan te sluiten. Uiteindelijk is er iemand die weet waar hij het over heeft,  die de oude bouw van deze huizen kent en (hopelijk?) ook een vakman is. De nieuwe Godin staat in de schuur te wachten. De Jotul brandt voorlopig nog even op de oude wijze door tot deze in het voorjaar voorzien zal worden van een "tubage". 

Keuken met kachel

Dan zijn de grote klussen klaar en is het tijd om te beginnen aan het openstellen van het huis aan gasten. Met veel liefde is er de laatste jaren gewerkt aan het huis. Zowel ik als het huis hebben samen een mooie weg afgelegd. Ontdekkingen van wat er verborgen zit achter vogelpoep, stof en viezigheid hebben we samen van de oude kapotte spullen weer een nieuwe bestemming kunnen geven elders. Zo ook met mij, ik ga straks gastvrouw worden in Maison Les Filles Tresy en zal met plezier jullie ontvangen en wegwijs maken in haar geschiedenis. Tot in 2018!